~জেউতীৰ মন~

আঘোণৰ ন ধানেৰে ত্ৃপ্তিৰে ভাত মুঠি খাই
ৰংমনে আঁৰ চকুৰে
জেউতীলৈ চালে...
জেউতী অ' ,এইবাৰ মাঘত
ন কইনা হৈ লখিমী আই
আমাৰ জুপুৰিলৈ যেন আহে...
বহাগৰ বিহুটিত ঢোলৰ ছেৱে-ছেৱে
তোক এইবাৰ নচুৱামেই...।

শাওণৰ বোকা মাটিত
ৰুৱণী সাজটিৰে
জেউতীজনীক তেনেই
ৰূপহীজনীয়েই লাগে।
মূৰত তকৌ পাতৰ জাপি,
ওঠ ৰঙা কৰাকৈ তামোলৰ বোল,
ঘৰৰ লখিমীজনীৰ
এই ৰূপ যেন যাউতীযুগীয়া।

জেউতীলৈ চাই চাই তভকা লগা
ৰংমনে সম্বিত ঘূৰাই পালে!
ৰুৱণীজাকৰ যিহে গিৰ্জনি মৰা হাঁহি...
কত যে যোৰা নাম গালে।
জেউতীয়ে মনে মনে
নেদেখাজনক সেঁৱা এটি জনালে...
"হে প্ৰভূ,এইবাৰ বানে যেন
আমাৰ হেঁপাহৰ পথাৰখনক
ধাঁহি-মুহি নিব নোৱাৰে...।"

~শীত আৰু এপিয়লা চাহ~

শীতৰ এটা শীতল পুৱা
পিৰালিত বহি আছোঁ
হাতত এপিয়লা চাহ
আৰু এটা পানী পিঠা...

আকাশত সুৰুযে চতিয়াই দিছে
এমুঠি উমাল ৰ'দ,
আমাৰ ঘৰৰ মুধচত
পাৰকেইটাই ৰুণ দিছে।
বগা,কজলা আৰু মুগা ৰঙৰ
সিঁহতৰ ডেউকাবোৰ কেনে শুৱনি!

চোতালৰ ফুলনিখনত
নানান ৰঙৰ ফুল ফুলিছে।
অপৰাজিতা,তগৰ আৰু জবা ফুল
কিছু শেৱালীও তল সৰি আছে।
এটা কিঞ্চিত উমাল অথচ মিঠা সুবাস
মাজে মাজে ভাঁহি আহিছে।

সুখী হোৱাৰ এটা অদম্য হেঁপাহে
ইয়াতে পূৰ্ণতা পাইছে...।
🌾🌿

~একাঁজলি নিয়ঁৰৰ হাঁহি~

এক সময় আছিল
যেতিয়া দুভৰিত মোৰ শুকুলা পাখি আছিল
মনত আছিল অযুত সপোনৰ
পাৰাপাৰ নেদেখা উছাহ...

নেদেখাতো চোঁৱাৰ,
হাতেৰে স্পৰ্শ কৰি
আওভাও বুজ লোৱাৰ
কিযে এক অদম্য হেঁপাহ!

এতিয়া মোৰ জীৱনৰ
মুনিচুনি বেলা,
বহু দেখিলোঁ
বহু শিকিলোঁ...

আগচোতালৰ দুৱৰি বনত
সৰু সৰু নিয়ঁৰৰ কণাবোৰ
পুৱাৰ ৰ'দ পৰি
জিলিকি উঠিছে...

এয়া যেন সাগৰ তলিৰ
কোনো অমূল্য মুকুতা!