~আশা~

বৰদৈচিলাৰ গতিৰে লাচনি-পাঁচনিকৈ
উচ্ছল জলধাৰা নিগৰি আহিছিল,
হয়....,সেউতীয়ে উচুপি কান্দিছিল....

কিয়নো সমাজৰ এয়া নিদাৰুণ জাতি-ভেদ
কণমানি "বুধুৱা" যে সেইবাবেই নিষ্পেষিত।

জেউতীয়ে ৰংমনক সুধিছিল,
"দেৱীকাৰ ঘৰত যিদিনা দিপান্বিতা
সেউতীৰ পঁজাত সিদিনাইচোন নাথাকে এগছি শলিতা,
বাসবী বু্ঢ়ীয়ে খুজি মাগি পেটটোহে পূৰাব পাৰে
অথচ লতিকাৰ দুয়োখনি হাত সোনেৰে জিলিকি আছে"
কিয় ভগবানৰ এনে অবিচাৰ,কিয় এনে অন্যায়....?
ৰংমন নিৰোত্তৰ। এয়া যে বিধিৰ আচহুৱা বিচাৰ!

এই প্ৃথিৱীত টকাহে ৰজা,
আমি আটায়ে ধনৰ প্ৰজা...."

কোনোবা সমাজবাদী,কোনোবা পুঁজিবাদী,
কিন্তু অনাক্ষৰী দুখীয়াজন সদায়ে ন্যায়প্ৰাৰ্থী।

বুধুৱাই নুবুজে "বাদী"ৰ অৰ্থ।
"বাদী" যে এটা নিষ্ঠুৰ শব্দ,
যিটো ধ্বনিয়ে তাৰ দুচকুত
এটা আশাৰ মৰিচীকাৰ সপোন সানি দিয়ে।
উদৰ পূৰাই এঁসাজ পঞ্চভোগ জুতি লোৱাৰ
অলীক সপোনটো যে তাৰ বাবে এক জটিল প্ৰশ্ন!

      এখন সেউজবুলীয়া সোনোৱালী প্ৃথিৱীৰ অপেক্ষাত...

 🌏🌎🌍🎍