~অনুভৱ~

বাহিৰত দোবালপিতা বৰষুণ।কণমানি জিকমিকে খিৰিকিৰে বাহিৰৰ বৰষুণজাক চাই আছিল।খিৰিকিৰ কাষৰ পিৰালিখনতে এজনী চৰাই জলকা লাগি পৰি আছিল।চৰাইজনী তেনেই জুৰুলী-জুপুৰীকৈ তিতিলে।বৰষুণজাক ইমানো মুষলধাৰ নাছিল।জিকমিকে মনতে ভাবিলে," ঘনচিৰিকাজনীক চাউল দুটামানকে চতিয়াই দিওঁ নেকি?তাই ভাল পাব।" তাকোতো মাকে সি স্কুলৰ পৰা আহি পোৱাৰ অলপ পৰ পিছতে গৰম গৰম ঘিউ ভাত দিয়ে।প্ৰায়েই মাকে জিকমিকক ভাত খুৱাইয়ো দিয়ে।তেতিয়া সি মাকৰ গালত টপক টপককৈ দুটা চুমা দিহে মনত শান্তি পায়!
খন্তেক সময় গুণাগুঠা কৰি সি একেলৰে পাকঘৰ পালেগৈ।

"ল ..ল..খা দেই....খুদচাউল...."

পাখিকেইখন জোকাৰি ডেউকাত জমা হোৱা পানীবোৰ আচাৰিলৈ চৰাইজনী খোৱাত লাগিল।মাজে মাজে চিৰিক-চিৰিক মাত। মাজে মাজে তাই জিকমিকৰ পিনে চায় আৰু "চিৰিক চিৰিক"কৈ মাত দিয়ে।

জিকমিকৰ মনটো উলাহত উথলি উঠিল।"বিপদৰ বন্ধুৱেই প্ৰক্ৃত বন্ধু"....৫ বছৰীয়া শিশুটিয়েও যেন বুজি পালে।অসমীয়া কুঁহিপাঠখনত থকা মাটিৰ চাকিটিলৈ তাৰ মনত পৰিল।ককায়ে তাক বুজাই দিছিল," চ ....মানে চাকি।চাকিৰ পোহৰত আন্ধাৰ আঁতৰি যায়।"

🌾🌿🌻🎍